IRONMAN WORLD CHAMPIONSHIP 2022 Kona Kailua Hawaii USA.

---

By regie young | 12 listopada, 2022 | Category Galeria, Sprzęt i rady, Uncategorized

Zacznę może nietypowo ale od podziękowań.

Przede wszystkim bardzo dziękuję za możliwość startu w najważniejszej imprezie w świecie triathlonu a nawet w świecie sportów wytrzymałościowych. IRONMAN WORLD CHAMPIONSHIP to z pewnością największy i najważniejszy event w kalendarzu sportów endurance.

Start na Hawajach w Kona kolebce triathlonu. To było wyjątkowe wydarzenie w moim życiu. Większość z was zapewne wie, że mój cel jakim było skonfrontowanie się z najlepszymi triathlonistami na świecie przykuwał moją uwagę od wielu lat! Szczerze mówiąc to było marzenie odkąd zaczęła się moja przygoda z tym sportem.

Od chwili kiedy triathlon stał się moją pasją i kiedy dojrzałem sportowo oraz mentalnie do startu na mistrzostwach świata zacząłem wizualizować i kreować sobie w głowie moją obecność na Hawajach w roli zawodnika. Spodziewałem się i oczekiwałem, że ten wyjątkowy wyścig jak żaden inny do tej pory w mojej amatorskiej  karierze przetestuje wytrzymałość, zweryfikuje moje ograniczenia fizyczne oraz psychiczne. Uwierzcie mi, wcale się nie zawiodłem.

Ogromne podziękowania dla wszystkich wolontariuszy, organizatorów oraz zarządu IM i wszystkich, którzy zrobili wszystko aby te zawody po 3 letniej przerwie mogły się w ogóle odbyć. Naprawdę z poziomu uczestnika i obserwatora bardzo ale to bardzo doceniam wasz wkład, pracę, pasję oraz zaangażowanie, które dostrzegałem na każdym kroku. 🙏

Bardzo dziękuję wszystkim ludziom wokół, którzy wspierali mnie podczas mojej długiej podróży pod tytułem „ROAD TO IRONMAN KONA HAWAII. Wasza wyrozumiałość, cierpliwość, pomoc, wsparcie, kudosy, kciuki, i lajki były dla mnie motorem napędowym oraz motywacją nie tylko w dniu startu, ale na długo przed nim. Także a może przede wszystkim podczas długich samotnych treningów lub chwil słabości i zwątpienia.

Rodzinko, Sylwia, Marcin Górski, Bartek Huzarski, Saski z rodzinką, Adam Komar oraz cała Fundacja Potrafię Pomóc bez was ta podróż nie miała by takiego pięknego zakończenia. Dziękuję !

Chciałbym także poza podziękowaniem przekazać w kilku słowach aby nikt z was nie bał się marzyć. Nie wahajcie się ustalać swoich celów i przy tym mierzyć wysoko. Nie przestawajcie w nie wierzyć i z uporem ale z rozwagą konsekwentnie je realizujcie. Ociągnięcie celu i spełnianie marzeń jest bezcenne!

Ten wyjątkowy dla mnie wpis na blogu postanowiłem podzielić na dwie części. Dzisiaj skupię się na samym starcie i wrażeniach z niego. Kolejną część poświecę wspaniałej wyspie Hawaii Big Island. Uważam że to tak wyjątkowe miejsce, że nie wybaczalnym byłoby aby opisać pobyt na tej rajskiej wyspie zdawkowo.

Mam nadzieję, że pierwsza część również dla wszystkich, nie tylko dla pasjonatów triatlonu będzie interesująca ? Natomiast druga stanie się inspiracją dla was i waszych rodzin do zaplanowania w niedalekiej przyszłości urlopu na końcu świata.

Ja z pewnością chciałbym tam jeszcze wrócić.

Ok. Zatem do rzeczy.

IRONMAN WORLD CHAMPIONSHIP 2022 Kona Kailua Hawaii USA 8 pażdziernika 2022r.

Jak wspomniałem nie ma ważniejszej imprezy w świecie sportów wytrzymałościowych od mistrzostw świata IRONMAN rozgrywanych od ponad 40 lat na Hawajach w mieście Kailua Kona na wyspie Hawaii (Big Island).

To miejsce jest już kultowe i po 11 latach przygody z triathlonem 8 października 2022 roku stanąłem tam na linii startu aby podjąć walkę z najlepszymi triathlonistami wyselekcjonowanymi w poprzedzających mistrzostwa kwalifikacjach.

Ogólnie sam Triathlon jako sport jest wyjątkowy, ponieważ nie ma chyba drugiej takiej dyscypliny, w której praktycznie każdy może mieć bezpośredni kontakt z gwiazdami największego formatu To jedyna dyscyplina kiedy my amatorzy możemy niemal ramie w ramię rywalizować z profesjonalistami. Spotykamy się razem na imprezie powitalnej, mijamy się w strefach T1/T2. Mamy prawie bez ograniczeń bezpośredni dostęp do najlepszych na świecie. Dlatego triathlon jest tak wspaniały pod tym względem. Wielcy mistrzowie są również wspaniali, ponieważ z reguły cechuje ich otwartość, pokora, skromność oraz klasa.

Teraz trochę w liczbach postaram się przedstawić MŚ.

• Podróż: Wrocław – Kona trwała 24h. Nie licząc czasu spędzonego na lotnisku pomiędzy lądowaniami.
• Różnica czasowa 12H do tyłu.
• Liczba mieszkańców Big Island około 160 tyś.
• Na liście startowej pojawiło się 5300 zawodników z 92 krajów.
• Pogoda w czasie startu: 30 °C, wiatr wsch.22km/h, wilgotność 88%
• W sobotę 8 października na starcie stanęło 2505 zawodników (mężczyzn).
• Najliczniej reprezentowaną kategorią była moja- M45-49. Reprezentowało ją 630 mężczyzn. 25% wszystkich startujących w sobotę.
• Podczas IM WC Kona Hawaii 2022 ciężko pracowało przez dwa dni około 8000 wolontariuszy.
• Spośród 51 mężczyzn PRO, rywalizację zakończyło 44. 7 zawodników ich nie ukończyło a przy ich nazwiskach widniało DNF.
• Inaczej statystyka wyglądała w przypadku kobiet. Spośród 45 kobiet do mety dotarły 32 zawodniczki. Czyli 13 zawodniczek „skończyło zawody z DNF”

Ciekawostką jest to, że parę miesięcy wcześniej podczas IM WC w Utah rywalizację ukończyły wszystkie kobiety PRO. To kolejny raz pokazuje wyjątkowość trasy IRONMAN na Kona a raczej warunków jakie panują podczas wyścigu. 

Raz jeszcze powtórzę się, że udział w mistrzostwach świata IRONMAN to uczucie wyjątkowe i niepowtarzalne, które słowami bardzo ciężko opisać. Nawet nie chcę próbować. Każdy z pewnością przeżywałby to na swój sposób. Ja stając na starcie byłem przekonany, że to jest właśnie spełnienie mojego marzenia i nagroda za włożoną ciężką pracę. Cieszę się, że moje nastawienie psychiczne było właśnie takie. Nie czułem paraliżującego zdenerwowania a raczej podekscytowanie i uczucie spełnienia. Byłem także w stanie koncentracji przed wyścigiem o którym marzyłem i który wizualizowałem w głowie przez wiele lat. Starałem się być tu i teraz chociaż wszystko co działo się w około nie pozwalało na całkowite wyłączenie. Byłem przecież  w miejscu w którym działa się historia dyscypliny, która stała się moją pasją od ponad dekady. Otaczali mnie teraz ci wszyscy ludzie którzy ją tworzyli, a na starcie stali niemal obok mnie bohaterowie pierwszych stron gazet i SM. Zawodnicy których podziwiałem i zawodnicy którzy jako młodzi gniewni od kliku lat zaczynają pisać nowy rozdział triathlonu. Ja chłopak z Polski, facet który postawił sobie kiedyś cel startu na Kona jest teraz w tym kotle i za kilkadziesiąt minut strzał armaty na Kailua Kona Hawaii Pier uwolni mnie i pozwoli ruszyć w głąb Oceanu Spokojnego gdzie będę mógł  rozpocząć mój rozdział na Big Island.

SWIM

Oczekiwanie na sam start nie było aż tak wyczerpujące mentalnie i fizycznie jak się spodziewałem. Strefę T1/T2 opuściłem dosłownie 5 min przed jej zamknięciem. Czyli o 6:30 rano. Na Hawajach wchodzi się do strefy zmian jeszcze w egipskich ciemnościach, ponieważ wschód słońca w październiku przypada tu na parę minut po 6 rano dlatego warto ze sobą mieć czołówkę lub przynajmniej latarkę.

Mój start był wyznaczony na godzinę 7:20. Natomiast ponad 2500 mężczyzn gotowych do startu zebranych w jednym miejscu budziło moje obawy takie jak:

kolejki do toalet, do „body marking” (naklejania na ramiona numerów startowych) oraz tłok do napompowania kół (na strefę podczas MŚ wnoszenie pompek stacjonarnych jest zabronione) oraz oczekiwanie na swoją falę startową.

Ja natomiast zaraz po opuszczeniu strefy żeby uniknąć całego zgiełku skierowałem się w stronę hotelu Courtyard by Marriott King Kamehameha’s aby na jego trawniku spokojnie wyczekiwać swojego startu.

W tym miejscu moja Sylwia mogła być jeszcze ze mną co było bardzo komfortowe i dawało mi dużo spokoju. Tak naprawdę na start udałem się o 7:00 po wcześniejszych odwiedzinach w toalecie. Moja fala była przedostatnia więc tłum się rozładował i wszystko przebiegło bardzo sprawnie, aż do wejścia do wody.

Początek pływania na Kona jest także wyjątkowy, ponieważ do linii startu trzeba dopłynąć jakiej 150m w linii prostej. Co jest już jakąś formą rozgrzewki – wprowadzenia.

Na start dopłynąłem jako jeden z pierwszych, ale po komunikacie, że mamy jeszcze 10 min odpłynąłem od pierwszej bojki kierunkowej aby nie stać w wodzie w miejscu i przy tym machając nogami i rękoma tracić zbędnie siły. Postanowiłem popływać na plecach, podociągać i poprawić swój swimskin oraz strój startowy. Około 5 min przed startem podpłynąłem do linii  gdzie już napierał na surferów wytyczających linię startu ponad 600 osobowy tłum facetów w moim wieku.

Podczas końcowego odliczania większość z nas zaczęła wyć niczym wojska legionów Rzymskich lub raczej armia barbarzyńców przed decydującą bitwą.

Strzał z armaty! Bumm! Krzyknąłem do siebie Allez i ruszyłem kraulem prosto przed siebie. Walka w ręcz, ale myślę luz przecież tego się spodziewałem i próbowałem zaraz znaleźć swoja linię, której szukałem przez niemal 200m. Kosztowało mnie to kilka kuksańców w obie strony oraz szarpniecie za mojego chipa na kostce, którego na szczęście miałem dodatkowo zabezpieczonego agrafką. Wytrzymał przez całe zawody 😊

Mogę teraz powiedzieć, że przez około 3000m realizowałem swoje założenie czyli mocno w S3/ S4 i do przodu maksymalnie po linii prostej. Natomiast na ostatnim kilometrze straciłem grupę 3 lub 4 zawodników, którym płynąłem w nogach. Nie owijając w bawełnę to zagapiłem się może ze 2 razy i straciłem ich nogi a oni byli za mocni żeby ich później dogonić. Zostałem więc „sam” wyprzedzając po drodze tylko nielicznych mężczyzn z poprzednich kategorii. Wiedziałem, że to nie moja fala, ponieważ byli w neonowo zielonych czepkach a ja w błękitnym.

Dopiero na 200m do mety gdzie walczyłem o poprawną nawigację, gdyż ocean na powrocie bardzo bujał doszło do mnie 2 gości. Tak zaczęliśmy swoją wewnętrzną rywalizacje kto dopłynie pierwszy? W sumie bez sensu ale przecież męskie ego jest ponad rozsądek. Na poniższym zdjęciu widać że wychodzę w tej grupie a przede mną jakiś włoski Gregorio Paltrinieri (wielokrotny mistrz Włoch i olimpijczyk na 1500m dowolnym) 😊.

Bieg do T1 po worek i rower i natychmiastowy wyjazd. Jedna rzecz którą odebrałem za dyskomfort to obtarcia w okolicach prawego ramienia i szyi do których doszło podczas pływania na skutek tarcia swimskina w połączeniu z trisuitem. Do tego jeszcze ponad 80% zasolenie wody zrobiło swoje. Trudno ale temat nie za bardzo był do przetrenowania bo raczej rzadko w Europie pływamy w skinach gdyż ponad 90% startów odbywa się w neoprenowej piance.

BIKE

Zmiana i przejście z pływania na rower sprawnie ogarnięte. Wskoczyłem na swojego rumaka niczym Indianin z plemienia Arapaho. Buty mam zawsze wpięte w rower więc sam wybieg ze strefy nie sprawia mi większego kłopotu. Pozostaje już tylko w trakcie jazdy dopiąć zapięcia BOA i Allez.

Pierwsze 5km jest dość kręte, ponieważ jedziemy po mieście. Kolega Marcin Pacholak, który startował na Kona w 2019 ostrzegał mnie przed sporymi nierównościami i pęknięciami asfaltu właśnie na samym początku wyścigu,

W sumie miał 100% rację. Jedna nawrotka na obrzeżach Kona. Jeden w miarę niebezpieczny zakręt przy zjeździe w dół i jeden podjazd na wylocie z miasta. Następnie skręt w lewo i wyjazd na słynną już Queen K czyli Queen Ka’ahumanu Highway (tak przy okazji warto wspomnieć. że Kaʻahumanu to bardzo zasłużona hawajska królowa żyjąca w latach 1768 – 1832).

Autostradą Queen K jedziemy niemal prosto przed siebie w stronę miasteczka Hawii oddalonego aż o 90km na północ wyspy Big Island. Przed Hawii czekał mnie 8km podjazd o średnim nachyleniu 4% a max 8%. Do tego już niemal owiane legendą wiatry, które występują głównie tam gdzie droga wiedzie niemal przy samym oceanie a otaczają zawodników tylko pola lawy oraz gdzieniegdzie skałki porośnięte kępkami traw. W sumie byłem na to wszystko przygotowany teoretycznie i praktycznie. Zrobiłem przed startem 2 rozjazdy w tym terenie i powiem szczerze, że wiatr który spotkałem podczas IM Lanzarote w 2021 roku był dużo bardziej wyczerpujący.

Mój zestaw kół na ten wyścig uważam za niemal idealnie dobrany. Stożki o wysokości 4cm były w punkt. Przypomnę, że pełne koło jest odgórnie zabronione podczas mistrzostw świata na Hawajach. Zawodnicy tacy jak np. Sam Laidlow ( 2m Ironman World Championships 2022 ), stosują od tego roku jakieś hybrydy, ale zobaczymy w którym kierunku to wszystko pójdzie.

Na rowerze bardzo istotne jest odżywianie a w przypadku startu na Hawajach nawadnianie i jeszcze raz nawadnianie. Gospodarka wodna naszego organizmu jest na tym etapie kluczowa, ponieważ to jak do tego podejdziemy będzie miało wpływ na końcowy etap czyli bieg lub marsz a w najgorszym wypadku DNF.

O strategii żywieniowej podczas etapu rowerowego nie będę się rozpisywał. Zamieszczę w tym temacie dla zainteresowanych osobny post na zamkniętej grupie Nutrition to IRONMAM. Dodam tylko, że wszystko wcześniej miałem przetrenowane i przetestowane. Chodzi tu o produkty, które zapewniał organizator podczas MŚ. No może poza napojem GATORADE Endurance, który jest niedostępny w naszym kraju.

Na powrocie sam dojazd do Kona tuż przed T2 raczej z góry, ale trochę kręty. Tak naprawdę już 800m przed kreską do zejścia z roweru miałem rozpięte buty i rozluźniałem mięsnie nóg oraz wietrzyłem stopy wsłuchując się w organizm przed biegiem. Czułem wewnętrzny spokój i raczej wszystko wskazywało, że będzie ok. Żadnych niepokojących objawów oraz sygnałów nawet mój lekko pełny pęcherz był dobrym wskaźnikiem tego, że nawodnienie przebiegło prawidłowo. Byłem podekscytowany, ale skoncentrowany na wjeździe do T2 aby nie popełnić w końcówce jakiegoś głupiego błędu. Nawet pomyślałem sobie przez chwilę, że w przypadku złapania gumy lub defektu nie będę nic naprawiał i kombinował tylko ostatnie kilkaset metrów po prostu pokonam biegnąć z rowerem. Na szczęście nic takiego się nie wydarzyło i do strefy zmian wjechałem jak na hulajnodze wypinając z bloków prawą nogę i w ten sposób udało mi się jeszcze minąć 3 lub 4 rywali. Rower na stojak, bieg po czerwony worek RUN BAG (w tym roku wyjątkowo z uwagi na dużą ilość startujących rower zawodnicy musieli odłożyć sami, w latach ubiegłych rower odbierali wolontariusze).

Po znalezieniu worka w T2 wbiega się do dużego białego namiotu, który stanowi przebieralnię. Tu spotkała mnie niespodzianka, której się nie spodziewałem i nie przewidziałem. Wbiegając do namiotu zderzyłem się ze ścianą, ponieważ temperatura jaka tam panowała była na pewno o 10°C wyższa niż na zewnątrz a dodatkowo z powodu potu i parującej wody która była rozlana na każdym metrze betonowej posadzki wilgotność w namiocie była podobna do tej jaka zwykle panuje w saunie parowej.

Siadając na krzesełku żeby założyć skarpety oraz buty do biegania dobiegły mnie krzyki młodych mężczyzn – wolontariuszy, którzy krzyczeli do nas w tak specyficzny sposób jak na obozie rekrutów US Armii 😊. Wyglądało to mniej więcej tak.

Chłopak który zaopiekował się mną. Krzyczy: (…) are you OK? Sir ?

Ja: Yes I am ok.

On. I have a cold towel for you Sir. Are you ready Sir ?

Ja. (…) What ?

On: (…) Sir cold towel with ice is ready for you. Are you ready ?

Ja. (…) Yes I am ready.

On: (…) Yours towel Sir. Good luck Sir.

Ja: (…) Thank you so much Sir 😊

Po czym zaraz wybiegłem z „sauny” śmiejąc się do siebie przez niemal minutę z całej zaistniałej tam sytuacji.

Do dzisiaj nie wiem czy to była improwizacja ze strony tych chłopaków czy specjalnie tak przyjęta formuła aby nas zmobilizować przed ostatnim etapem wyścigu i aby zmiana w T2 przebiegała sprawnie i bez większych zbędnych opóźnień.

RUN

Z T2 wybieg wygląda tak że po 50m skręcamy w lewo w stronę Palani Drive i biegniemy około 300m podbiegiem aby skręcić następnie w prawo w stronę centrum miasta.

Już po pokonaniu podbiegu nagle pouczyłem, że mój plan na trzymanie tempa na poziomie 280W (używam od roku pomiaru mocy podczas biegania) co daje średnio około 4:50min/km może się nie powieść, ponieważ moje nogi przebierały w optymalnej kadencji, ale zakładane tempo – moc była nie do utrzymania i po pierwszych 2km widziałem, że dzisiaj w tym upale nawet 270W będzie wyzwaniem ! W tej sytuacji  postanowiłem nie walczyć z tym za wszelką cenę tym bardziej, że ostrzegano mnie aby pierwsze 10-12 km które robimy w mieście głównie po słynnej Ali Drive gdzie jest bardzo duży tłum kibiców i wspaniała atmosfera należy raczej pokonać z rezerwą, ponieważ ten fragment jest kluczowy i ważne aby tu nie przepalić się i nie dać się ponieść emocjom co jest niezwykle trudne. Tak naprawdę zabawa zaczyna się po Energy Lab, z którym każdy musi się zmierzyć na 25-31km. Każdy maratończyk wie, że królewski dystans biegowy zaczyna się po 30km a tym bardziej maraton podczas IM na Kona na Hawajach. Bieg w 30°C upale, przy 90% wilgotności to zupełnie inna bajka. Mój bieg po Ali Drive aż do wybiegnięcia z miasta był trochę deprymujący, ponieważ większość rywali w tym miejscu mnie wyprzedała, poza wyjątkami którzy już na 10km zaczęli maszerować. Nie wróżyło to dla nich nic dobrego.

Przed opuszczeniem miasta czekał nas jeszcze 200m stromy podbieg, który pokonałem wolnym ale jednak biegiem i tu o dziwo dostrzegłem, że w tym momencie tylko ja podejmuję taką próbę, gdyż reszta facetów przede mną i obok zaczęła po prostu iść. To był moment kiedy pomyślałem, że moja zachowawcza taktyka na początku była rozsądna. Sam bieg po opuszczeniu Kona to w sumie już tylko walka z samym sobą a nie rywalami. Biegniemy prostą drogą bokiem autostrady, która wiedzie do lotniska. Tu nie ma centymetra cienia tylko wiatr a wokół pola lawy. Jednym z celów jakie wówczas przyświecają w głowie do dobieg do kolejnej strefy bufetowej tzw. AID STATION które są oddalone od siebie w odległości 2,5km.

Na całym etapie maratonu jest ich 18. Na strefach jest wszystko co w takiej chwili człowiekowi jest potrzebne. Natomiast kluczowym w tym wyścigu poza napojami i innym energetykami oraz suplementami na Kona jest lód w kostkach. To towar pierwszej potrzeby a dla tych którzy kończą IM w egipskich ciemnościach deficytowy.

Do wielkich wiader z lodem bywają czasem kolejki. Dlatego między innym przez strefy bufetowe głównie przechodzi się marszem. To nic wyjątkowego dla tych zawodów bo nawet zawodnicy PRO zwalniają aby pobrać to co istotne i schłodzić organizm lodem oraz zimną wodą.

Po wybiegnięciu z jednej takich stref minąłem się z Wilkiem (Robert Wilkowiecki nasz jedyny reprezentant PRO), który biegł już do Kona w stronę mety. Wymieniliśmy 2 słowa ale wiedziałem już, że nie jest to jego start życia. W momencie naszego spotkania Wilku rozłożył tylko ręce a ja krzyknąłem (…) Dawaj Wilku, brawo, walcz do końca. Po chwili zostałem sam ze sobą aż na kolejnej strefie podbiegała tym razem do mnie Ania Lechowicz, która startowała w czwartek a w sobotę jako kibic na trasie z tym swoim rozbrajającym pięknym uśmiechem krzyknęła:

(…) dajesz Jacek. Masz swoje Hawaje, teraz czas na ciebie…. 😊

Tak to był mój czas z Queen K do Energy Lab i mety na Ali Drive do której było jeszcze tak bardzo daleko a ja biegłem jeszcze na dodatek w odwrotną stronę na północ oddalając się od przedmieść Kona. Teraz walka zaczęła się na całego. Próba biegu w okolicach 5:15 była nie lada wyzwaniem. …urwa pomyślałem w duchu. Przecież w takim tempie to ja robiłem luźne wybiegania a teraz walczę o życie !!!  W strefach traciłem sporo czasu ale, na każdej chciałem uzupełnić płyny i nabrać przede wszystkim lodu do czapki tak aby przez 2,5km mieć odpowiednie chłodzenie.

Mam co do moich pobytów w strefach teraz swoje własne przemyślenia i wnioski w kwestii jak robić to wszystko sprawniej i wiem już dziś, że można na samych AID STATION zyskać od 10 do 15 min niemal za darmo. Ale teraz to Polak mądry po szkodzie 😊To są między innymi właśnie te doświadczenia z Hawajów, które podobno procentują podczas kolejnych startów 🙂

Biegłem tak w tempie mojego luźnego rozbiegania ale wydawało mi się to nadludzkim wysiłkiem i w takim stanie walki z myślami, upałem, słabościami wyczekiwałem na słynny Energy Lab spodziewając się tam najgorszego.

Natural Energy Lab to odcinek maratonu dodany do trasy MŚ w 1990 roku. Natural Energy Lab owiany jest legendą bycia najgorszym fragmentem trasy biegowej.  Po pokonaniu już niemal 220km dystansu IM sportowcy skręcają w lewo z autostrady Queen K w tzw. piekarnik. Całkowicie odsłoniętego od wiatru miejsce na Big Island gdzie jest kompletny brak chłodzenia, w którym notuje się jedne z najwyższych poziomów nasłonecznienia w całych Stanach Zjednoczonych. Triathloniści wbiegają do „laboratorium” prawie dokładnie na 25 km maratonu a opuszczają je po 31km.

Oczywiście byłem wcześniej na rekonesansie tego fragmentu trasy i wiedziałem o co tam chodzi, ale treningu i 10km przebieżki nie da się porównać z zawodami IM. W Energy Lab mieliśmy pozostawione swoje Special Needs. (worki z rzeczami – głównie prywatne napoje i odżywki z których mogliśmy skorzystać podczas biegu). Moim celem był dobieg bez zatrzymania do tego punktu. A później w zależności od możliwości kontynuacja biegu tak aby wybiec z piekarnika i jak najszybciej wbiec ponownie na autostradę w kierunku Kona. Dokładnie w tym miejscu gdzie do mety pozostawało około 11km i wówczas rzucić wszystko na szalę.

W special needs miałem swoje elektrolity, które od razu łyknąłem a drugą butelkę chwyciłem w dłoń i pobiegłem z nią przed siebie.

Powiem szczerze, że przeżyłem ten Energy Lab dość dobrze i już po pokonaniu podbiegu skręcając w prawo na Queen K Highway zauważyłem że nikt już mnie nie wyprzedza. Za to ja zacząłem wyprzedzać tych wszystkich którzy zapłacili za wcześniejsze zbyt szybkie tempo. Na około 7km do mety dobiegłem do Włocha, który wcześniej przez chwilę biegł ze mną a później przyspieszył i mnie zostawił a teraz mijając go i klepiąc w plecy krzyknąłem motywacyjnie, że już mamy z „górki” i żeby trzymał tempo chowając się za moimi plecami chroniąc przed czołowym wiatrem.

Tak z owym Italiano na plecach dobiegłem do przedmieść Kona po czym Makaroniarz na przedostatniej strefie uwinął się szybciej i odbiegł mi na jakieś 50m. Później okazało się, że był on w mojej kategorii i w ten właśnie sposób zmotywowałem do walki swojego rywala, który skończył ostatecznie zawody 20 sekund przede mną 😊.

O strategii żywieniowej podczas maratonu również nie będę się rozpisywał. Tak jak w przypadku roweru tak i w tym dla zainteresowanych opublikuję osobny post na zamkniętej grupie Nutrition to IRONMAM. Wspomnę tylko i będę powtarzał do znudzenia, że kluczowe jest w tym wyścigu nawadnianie oraz schładzanie organizmu. Lód wędrował pod czapkę, w majtki, z tyłu, z przodu, pod trisuit, wszędzie tam gdzie popadło. Zastanawiało mnie tylko dlaczego w 2022 roku IM nie zapewnił na strefach dodatkowo gąbek nasączonych zimną wodą? Przy tej okazji chciałem podziękować bardzo teściowej za doszycie do mojej „magicznej” czapki wewnętrznej kieszonki, która doskonale zatrzymywała lód i izolowała go od skóry głowy. Myślę, że to był bardzo istotny i pomocny patent podczas upalnego maratonu. Dzięki również MKON i M. Pacholak za tego tipa dotyczącego patentu w czapce.

FINISH

Najpiękniejszy w moim triathlonowym życiu i zapamiętam go do końca swoich dni. Na 800m do mety dostałem od mojej Sylwii polską flagę, z którą biegłem aż do mety. Do finishu na Ali Drive prowadził jeszcze zbieg, który pokonałem z pełnym uśmiechem na twarzy. Już skręcając na tą słynną ulicę z finiszem w centrum miasta niemal przy miejscu startu pływania gdzie wszystko się zaczęło. Ostatnie 100m przeszedłem w geście triumfu wymachując z dumą narodową a przy tym przybijając piątki ze zgromadzonymi po prawej i lewej stronie barierek kibicami z całego świata. Wchodząc na czerwony dywan doszedłem do podestu z linią mety i przeturlałem się przez linię tak jak  zawsze o tym marzyłem. To znaczy od momentu kiedy czytając książkę Chrissie Wellington „A Life Without Limits: A World Champion’s Journey” zostałem zainspirowany opisywana w niech historią chorego na ALS zawodnika Joe Blaisa.

Dokładnie taki sposób przekroczenia mety opisywany w tej książce to dowód szacunku i pamięci dla Joe „Blazemana” , który zmarł w maju 2007 roku pozostawiając po sobie charakterystyczny „Blazeman Roll” – który do dzisiaj jest symbolem walki z nieuleczalną chorobą ALS.

META

Myślę, że link do filmiku który sam nakręciłem 20 min od przekroczenia mety powie wam wszystko o emocjach jakie temu towarzyszyły. Dzisiaj wiele nie jestem w stanie dodać. Wiem natomiast jedno ! Jeszcze tam wrócę …. Allez.

https://m.facebook.com/story.php?story_fbid=pfbid0Gr3uiWUJbJHpWmcY9C5N7e3LDwVLEGpyVdpdGRpw6YtT3RLDTRvqp1zNz4Z1uhdWl&id=100057369073219

Ta wyspa pachnie !

Cześć turystyczna i relacja z pobytu na BIG ISLAND wkrótce.

Życzę wszystkim dużej wytrwałości w swoich postanowieniach i powodzenia.

endutrition.pl