Będzie tak ciężko jak nigdy jeszcze nie było ! Oravaman Extream triathlon.

By regie young | 17 lipca, 2018 | Category Wydarzenia

Będzie tak ciężko jak nigdy jeszcze nie było ! Oravaman Extream triathlon.”Bude ako nebolo” It means „It will be hard as never”

(…) Beautiful, tough course organised really well with enthusiasm and passion – Should be on the to do list of anyone looking for that extra challenge in triathlon!

Pain in paradise! 11 out of 10 for organisations and friendliness of both the volontiers and the organisers. Beautiful race course in a scenic village. Defiantly will be back next year.

Unbelievable experience, beautiful and very challenging course with the most amazing organisation I have experienced.

Six stars ! Best sport event ever seen. Oravaman brought the standards to another level.

No doubt my hardest ever event in my history of the triathlon. It was an amazing adventure.

To tylko kilka międzynarodowych wpisów na stronie FB extremalnego triathlonu Oravaman odbywającego się co roku w lipcu na Słowackich Tatrach.

https://www.facebook.com/oravaman/

http://oravaman.sk/

Czy można coś jeszcze więcej napisać aby zachęcić lub zniechęcić co po niektórych, którzy może chcieli by przeżyć taki challenge ? Dokładnie „przeżyć” bo po moich doświadczeniach to może TOP 10 na Oravaman ściga się tak naprawdę i walczy o miejsca na tej niezwykle wymagającej trasie.

Reszta uczestników (z całym szacunkiem ) walczy o życie tym bardziej, że ze względu na często zmienne warunki pogodowe jesteśmy zdani na jej kaprysy. Wspomnę tylko, że stali bywalcy podkreślali tuż po zawodach, że w tym roku aura była nad podziw łaskawa. Na starcie o godzinie 8:00 rano było około 12° C, później na rowerze trochę popadało po czym wyszło słońce akurat, aby podsuszyć asfalt na końcowe zjazdy na których bez problemu siadając na ramę prędkość przekraczała 80 km/h. Po przejściu na bieg im wyżej tym zimniej z 19° C na dolnej stacji Zuberec po wejściu na szczyt Brestova o wysokości 1953m n.p.m. temperatura spadła do 3° C. Podczas zbiegu spotkała mnie burza, która przyspieszyła mój plan co do wzięcia prysznica o jakieś 7km, bo tyle brakowało jeszcze do linii mety. Przynajmniej przeprawy przez strumienie nie powodowały konsternacji i nerwowego poszukiwania płaskich kamieni lub poukładanych bel drewna do przeskoczenia suchą stopą, bo buty i nogi dawno były przemoczone.

Zacznijmy jednak od początku.

Oravaman triathlon należący do serii Extreme Triathlon TOUR znalazł się w moich planach i rozważaniach kilka lat temu, ale rekomendacja tego eventu z ust mojego francuskiego kolegi Erico Vicentin’a który specjalizuje się w wynajdywaniu nietuzinkowych sportowych wyzwań oraz opowieści moich Słowackich przyjaciół którzy jak Erico przeżyli ten wyścig na własnej skórze lub znają jego trasę z weekendowych górskich wypraw przyspieszyła moją decyzję i tym samym Oravaman znalazł się w moim kalendarzu startowych na ten sezon.

Ostatni start w sobotę 14 lipca 2018 był moim przedostatnim poważnym testem przed wrześniowymi mistrzostwami świata IRONMAN 70.3 odbywającymi się tym razem w RPA.

Start traktowałem treningowo ale bardzo poważnie. Głównie miała to być jednak mega przygoda. Cel – bardzo mocny etap na rowerze. Miał to być również inny bodziec dla typowego endurance, ale w innym terenie, bo wysokogórskim. Głównie chodziło także o przewietrzenie głowy, bezpieczne ukończenie zawodów bez kontuzji, ale z mocnym pływaniem i rowerem szczególnie na podjazdach. Natomiast „bieg” a raczej podchodzenie i schodzenie po górskich szlakach Tatr Zachodnich w miarę możliwości mocno utrzymując się w S5, ale z rozsądkiem i zachowaniem maximum bezpieczeństwa.

Przed samym startem znajomi podkreślali, że Oravaman rozstrzyga się w górach na zbiegu. No i trzeba im przyznać 100% rację. Jak tego nie przeżyjesz to nie uwierzysz, bo do głowy nikomu poza organizatorem by nie przyszłoby poprowadzić trasę półmaratonu -21km z profilem 10km pionowo pod górę po kamieniach, korzeniach i błocie po czym z 8km morderczym zbiegiem w dół po takim samym terenie, a nawet gorszym po burza spowodowała, że szlaki stały się strumieniami wody płynącymi w dół.

Orawaman to triathlon, tak więc rozpoczął się oczywiście od etapu pływania.

Pływanie w tym wypadku to pełne 2km z 2 pętlami i tzw. australijskim wyjściem, czyli 1 okrążeniem po kamienistej plaży. Ja lubię takie urozmaicenie, bo przynajmniej jest czas na poprawienie okularków lub spadającego z głowy czepka, ale nie każdemu to pasuje. Podobno wybija to innych z rytmu i jak stwierdziła koleżanka Natalia kamienie kłują w stopy i takie tam, ale jak to mówią (..) złej baletnicy … Mam nadzieję, że tego nie czyta, bo oczywiście żartuję! Natalia reprezentująca grupę GT RAT była ostatecznie 6 wśród kobiet!!! Zabrakło jej do podium kilkunastu sekund. To niewiarygodne, gdy weźmiemy pod uwagę, że jej walka na trasie trwało ponad 7 godzin !

Krótka strefa T1 na której każdy był zobowiązany spakować wszystkie swoje rzeczy do jednego worka łącznie z pianką. Worek musiał być szczelnie zawiązany, ponieważ organizator dostarczył nasz depozyt na metę, która tak jak T2 była oddalona od miejsca startu – pływania o okolo30km. Rano na start można było dojechać własnym transportem lub autobusami, które zapewniał oczywiście organizator. Warto dodać, że dla kibiców również zapewniono transport. Po T1 skok na rower i ogień i już po około 5 km pierwszy 4km podjazd ze średnią 8%. Później tak przez 85km falso piano z maksymalnym nachyleniem do 13%, które pokonywaliśmy 2krotnie. Na rowerze jak to w górach trochę popadało, powiało i poświeciło słońce. Trasa o bardzo dobrym asfalcie z jednym remontem mostu, gdzie ruch był wahadłowy z sygnalizatorem świetlnym, ale jak to org. powiedział na przedstartowym briefingu policja nie będzie karać tym razem za jazdę na czerwonym świetle. Chciałbym podkreślić z pozdrowieniami głównie dla naszych wszystkich organizatorów, że trasa była w pełni wyłączona z ruchu i jedynie samochody organizatora mogły się po niej poruszać. Można???

Zdrowie uczestników zawodów jest priorytetem niestety w naszym kraju bywa z tym różnie ☹.

Na pierwszej nawrotce po około 30km policzyłem, że byłem na około 16 miejscu open. Nieźle pomyślałem, ale zdawałem sobie sprawę, że im dalej tym spływać będę o kolejne pozycje w dół i nie tyle obawiałem się roweru, bo czuję się na nim mocny, ale nie wiedziałem kompletnie czego mam spodziewać się w górach na ostatnim etapie „biegowym” ? Głównie nastawiałem się na przeżycie super przygody a ściganie było na drugim planie. Rower okazał się jednak mega ciężki bo tak naprawdę z racji kompletnie innych przygotowań w tym roku nie pamiętam kiedy w warunkach wyścigowych spędziłem w siodle ponad 3h?

Do T2 wjechałem po 90km i 3:09h czasu roweru co dało średnią około 28km/h. Zauważyłem, że czołówka. Powiedzmy pierwszych 10 zawodników jechało na rowerach TT? Ciekawe dlaczego pomimo górskiego profilu trasy i ponad 2000m przewyższeń zdecydowali się jednak na „kozy”.

Muszę przedyskutować ten temat z Bossem (B.H.)

W T2 prawie jak na Kona Hawaii bo rowery w strefie odbierali wolontariusze a ja tylko musiałem pamiętać, aby przełożyć cheap tracker do plecaka który było obowiązkowy. Dzień wcześniej został zdeponowany po uprzednim sprawdzeniu zawartości. Obowiązkowe wyposażenie to:

Min. 0,5l wody,

Kurtka wind stoper lub przeciw deszczowa,

Czapka lub buff,

Folia NRC.

Bardzo ważne aby uzupełnić ewentualnie zapasy uszczuplone po rowerze w refreshing zone- AID station, która usytuowana była zaraz przy T2. Niezwykle istotne jest, aby nie zaniedbać odżywiania podczas tak długich zawodów.

Bieg. Tu czekało mnie jeszcze min. 3h walki w górach a wiedziałem, że biegania tam będzie na prawdę mało. Co ciekawe dopiero na zbiegu gdzie przeleciało obok mnie około 20 chłopa zauważyłem również, że biegli a raczej wspinali się wcześniej używając kijków teleskopowych czyli typowego wyposażenie górskich ultrasów! Next time trzeba będzie to rozważyć, jeżeli będzie ten next time 😊?!

Ten etap to prawdziwa siła charakteru, koncentracja aby utrzymać równowagę na stromych zboczach i podejściach. Tutaj raczej niewielu zależało na walce o pozycje a nawet gdy za mgły wyłaniała się jakaś postać za mną i słuchać było oddech rywala na placach ja przynajmniej na tym etapie swojego wyzwania starałem się mu zejść z drogi i nie utrudniać jego samobójczych zapędów. 8 km zbiegu ze szczytu Šivy Vyrch z niemal 2000m n.p.m do mety położonej na 600m. miejscowości to był hardcore i tego nie da się opisać żadnymi słowami. Kto tego nie przeżyje nie zrozumie o czym mowa. Tutaj zaczęła się moja walka o przetrwanie. Dochodziła 6h wyścigu a średnia mojego HR było cięgle pod 90% HR Max. Pojawiły się małe problemy z oddychaniem ale trudno się dziwić chłopak z nizin urządził sobie bieganie w chmurach 😊

Leżałem po drodze 3 x, ale na szczęście upadki były kontrolowana i gibkość oraz sesje Yogi zaprocentowały.

We mgle, gdzie kierowałem się słuchem i dźwiękiem dzwonków Horskiej Služby, Słowacy walili w dół w ciemno😵 Dodam, że 2 Hiszpanów odwieźli do szpitala bo chłopaki zapomnieli że Tatry to nie Pireneje Dopiero na 3-4km do mety poczułem odprężenie i pomimo wyczerpania ponad 6 godzinnym niewiarygodnego wysiłku oraz brakiem zapasów wody postanowiłem ostatni kilometr biec do mety z rogalem na twarzy tak jak opisywała to w swojej książce moja triathlonowa idolka Chrissie Wellington.

Podsumowując Extream Triathlon Oravaman to była mega przygoda życia i ściganie w innym terenie niż do tej pory Super doświadczenie i niezapomniane wydarzenie. 10 plac w kategorii i 40m open to jest czad i bardzo dobry wynik.

Ja osobiście przeżyłem przez 6lat przygody z triathlonem sporo:

2 x full IRONMAN, Extream Triathlon Alpe d’Huez, Karkonoszman ale Oravaman to moim skromnym zdaniem było dla mnie najcięższe wyzwanie. Podkreślę tylko, że dwójka moich znajomych Natalia i Darek którzy startowali ze mną a przeżyli kilka słynnych extremalnych europejskich triathlonów przyznali zaraz po starcie, że takiego etapu biegowego to nie ma nawet na triathlon Swissman czy Celtman ! No comments.

Super organizacja, kameralna i wspaniała atmosfera. Uroczysta dekoracja na najwyższym poziomie, a after party jedyne w swoim rodzaju! 😉 Polecam zabrać rodzinę znajomych, dzieci, żony, matki, kochanki. Piękne widoki o ile nie ma mgły, soczyście zielone wzgórza, dzikie zwierzęta na górskiej trasie i Słowacko góralski folklor.

Teraz zabawa się skończyła. Trzeba wypocząć przed ostatnim startem w challenge Prague, który przyniesie ostateczne podsumowanie przygotowań do startu w WTC IM 70.3.

Później zasłużona regeneracja i PBS, który potrwa około 14 dni.

Allez.

Do usłyszenia !

Tagi: #Extreame, #Oravaman, #Ulta, IRONMAN

Comments are currently closed.