IM Lanzarote 2021 -mieszanka uczuć.

By regie young | 15 lipca, 2021 | Category Wydarzenia

3 lipca 2021 ponownie zostałem Ironmanem chociaż ten tytuł zdobyty raz pozostaje już z tobą do końca życia. Tym razem jednak ukończyłem najbardziej brutalny wyścig IM na świecie i z pewnością było to najtrudniejszy wyścig w mojej karierze triathlonowej. Trudność tych zawodów jest już niemal legendarna zwłaszcza dotyczy to warunków atmosferycznych jakie na trasie wyścigu czekają na zawodników. W dniu zawodów prędkość wiatru przekraczała czasem 40 km/h i to gównie wiatru wijącego czołowo na 85% trasy rowerowej i pierwszej pętli maratonu ! Jestem wyczerpany, ale szczęśliwy, że przekroczyłem linię mety IM Lanzarote. To była moja wyprawa i długa droga od nieba do piekła🤪. Do startu w tych wyjątkowych zawodach dojrzewałem długo. Po kilku ukończonych pełnych IM ten wyścig pojawił się na moim bucket list. Między innymi dlatego, że to jedno z najbardziej kultowych wydarzeń w triathlonowym światowym kalendarzu. Ten wyścig jest jednym z najstarszych zawodów Ironman w Europie, rozpoczął się w 1992 roku i „dzięki” bardzo trudnej trasie rowerowej, na której triathloniści pokonują wiele podjazdów przejeżdżając przez liczne pola lawy rozsiane na wyspie, uważany jest za jeden z najtrudniejszych długich wyścigów na świecie. Odkąd zacząłem na zawodach IM ścigać się z czasem a nie tylko walczyć o ich ukończenie uwierzyłem, że jestem gotowy i zdolny do walki o slot na Kona właśnie na tu wyspie Lanzarote.

Duma, radość, walka, ból, rozgoryczenie. To tyle na temat moich wrażeń ze startu w zawodach IM Lanzarote i można by na tym skończyć 😉. Tak już na poważnie to IM Lanzarote mnie nie zawiódł. Silny wiatr i palące słońce, o to przecież mi właśnie chodziło. Chodzi głównie o aspekt sportowy samego wyzwania, zmagań z wiatrem, słońcem i przewyższeniami na trasie kolarskiej ale także wbrew pozorom również na biegowej. 85 % trasy maratonu to przyoceaniczna promenada ciągnąca się przez całą miejscowość turystyczną Puerto del Carmen. Promenada szczególnie w centrum jest bardzo pofałdowana. Byłem jednak przygotowany do tych zawodów jak do żadnych innych w życiu. Znałem dobrze trasę.

Plan treningowy do tego startu realizowałem bez większych przeszkód już od listopada 2020 z małą przerwą na kwarantannę i dojście do dyspozycji po przechorowaniu na Covid -19. Trasę znałem z relacji Darka Dąbrowskiego, który na IM Lanzarote startował z powodzeniem 2 razy. Na dodatek nasz nestor IRONNAN Marek Musiał również w wielu relacjach opowiadał o tym miejscu. W 2019 Marek na jednym ze zjazdów miał groźny wypadek i nie ukończył tych zawodów, natomiast rok wcześniej wywalczył na Lanzarote slota na Hawaje. Miałem również okazję miesiąc przed zawodami polecieć na wyspę i zrobić rekonesans trasy. Mój start oceniam pozytywnie ale pozostaje duży niedosyt, ponieważ nigdy nie byłem (jestem) tak blisko kwalifikacji na Hawaje. Zły mogę być tylko sam na siebie za to, że na maratonie już po 7km zabrakło po prostu prądu. Po 1h w wodzie i niemal 6 spędzonych na rowerze przy ekstremalnie wietrznej i upalnej pogodzie gdzieś musiała przyjść bomba. Mam doświadczenie bo to nie mój pierwszy start w zawodach na pełnym dystansie. Liczyłem się z tym i oczekiwałem rozładowania baterii gdzieś w okolicach 21 km i byłem w jakimś sensie na to przygotowany mentalnie i żywieniowo (zestaw recovery w strefie Special Needs). Natomiast kryzys przyszedł dużo za wcześnie gdy do połowy maratonu było jeszcze bardzo daleko. Tempo z planowanego zaczęło bardzo spadać ale nie było to spowodowane odwodnieniem czy zaniedbaniem suplementacji na rowerze. Strategia żywieniowa przebiegała jak dotąd prawie idealnie. No właśnie prawie. Gdzieś jednak musiał być popełniony błąd a może na takie zawody nie da się przygotować na wszystkie okoliczności ? Jestem w trakcie analizowania i wyciągania wniosków.

Wracając do startu. Po kryzysie wdrożyłem swój plan B i walka rozpoczęła się na całego. Niestety org zagubił mój zestaw „ratunkowy” w strefie SN. Razem z wolontariuszami szukaliśmy go wspólnie przez około 1,5 min po czym machnąłem ręką „zadowalając” się kubkiem iso oraz wody. Po 31km podjąłem próbę przyspieszenia ale było to już tempo bardzo wolne jak dla mnie czyli bieg a raczej jogging w okolicach 5min/km. Informacja z trasy o moim aktualnym miejscu w AG 40-44 również nie była motywująca, ponieważ moja druga połowa Sylwia poinformowała mnie że tracker wskazuje, że jestem w okolicach 20-21 miejsca. W mojej głowie pozostawała od tego momentu myśl, że aby zgarnąć slota trzeba być w okolicach Top 10 mojej AG. Tak przynajmniej wyglądało to historycznie. Ostatecznie dotarłem na metę kompletnie wyczerpany ale w sumie szczęśliwy z finałowym czasem zawodów 11:00:04.

Zaraz za metą jeszcze na adrenalinie pomyślałem, że to wspaniałe ukończyć najtrudniejszy wyścig z serii IM na świecie lecz tuż po ochłonięciu byłem rozgoryczony przebiegiem mojego maratonu. W moim zasięgu w tym dniu był wynik w okolicach 10:42 – 10:45. Planem były okolice 10:15-10:20 ale to było w tym dniu raczej niemożliwe. Możliwe ale powiedzmy w normalnych okolicznościach. Natomiast 3 lipca warunki jak na Lanzarote nie były normalne. Tu wiatr wieje zawsze bardzo silny ale bardzo rzadko aż z prędkością 40km/h !!!

Z reguły ten wyścig trwa dłużej o ponad godzinę od każdego innego IM. To nie zawody na PB. „Robotę” robi tu głównie trasa rowerowe gdzie wiatr rozdaje karty dokładając 2400m przewyższenia na górzystej ale za to pięknie widokowej trasie. W konsekwencji skończyłem na 21 miejscy w najliczniej obsadzonej kat M40-44. Wyjątkowo na ten konkretny wyścig przyznano aż 20 slotów na Kona. Gdyby to człowiek wcześniej wiedział… 😉.

Obecnie jest bardzo duże zamieszanie z alokacją i przyznaniem tych biletów to triathlonowego raju. Organizacja IRONMAN ostatnio próbuje nas przyzwyczaić do losowania odbywającego się w systemie online i to dopiero kilka dni po samym starcie. Wobec tego sama ceremonia zakończenie zawodów bardzo straciła na swojej atrakcyjności tak naprawdę to jej już nie ma. Pewnie większość się ze mną zgodzi ? Otrzymujący slot ma 48h na jego potwierdzenie i opłacenie. Na zawodach IM Lanzarote oprócz zawodowców i amatorów odbywały się dodatkowo Mistrzostwa Świata Armii ( Żołnierzy ), którzy startowali z nami na tym samym dystansie ale oni nie mieli być brani pod uwagę w alokacji slotów, ponieważ walczyli o indywidualny tytuł Wojskowego Mistrza Świata na dystansie IM. Ja takich sportowo zawodowych żołnierzy miałem w kat przed sobą aż 5. Czasy mamy niepewne, imprezy z dużymi ograniczeniami się jednak odbywają. Nie chcę oceniać bałaganu organizacyjnego i kłopotów organizatorów jakie obecnie przeżywają bo im nie zazdroszczę ale od takiej organizacja jak IM jednak wymagać należy zachowania i spełniania najwyższych standardów. Rozumiem to, że nie od nich zależy np. fakt czy wrześniowe mistrzostwa świata na IM 70.3 oraz Mistrzostwa IM na Kona w ogóle dojdą do skutku w tym roku ale to na co mają wpływ czyli przyznanie slotów i ogłoszenie oficjalnych wyników nie ma związku z obecną sytuacja na świecie i nie powinno budzić tyle kontrowersji.

Same zawody zdecydowanie polecam ale tylko tym którzy już dystansem IM są za pan brat. Tu nie jedzie się po wynik i PB. Tu startujesz aby spuścić sobie maksymalny wpiernicz i wbiegać na metę na czworaka ale zapewniam, że to wszystko obywa się w pięknych i wymagających okolicznościach przyrody. Trasa jest wspaniała od samego początku do końca. Pływanie w oceanie cudowne ale wymagające, rower brak słów a bieg to już zależy. Natomiast dopingu i kibiców na pewno na trasie nie zabraknie. Okrzyki Vamos, Venga, Campeone… ect, słuchać na każdym metrze biegu. Kto wie czy ten wyścig nie pojawi się jeszcze kiedyś w moim kalendarzu ? Nie powiedziałem tutaj ostatniego słowa i nie postawiłem kropki nad M. Teraz koncentruję na dalszej systematycznej praca, ponieważ już za miesiąc przede mną kolejny IM tym razem w innych okolicznościach przyrody bo na samej północy czyli IM Finlandia. No chyba że IM – WTC się o mnie jeszcze upomni to trzeba będzie zweryfikować plany. Bo jak to mówią „Anything is Possible” 😆

Samo Lanzarote to chyba najmniej popularna w naszym kraju wyspa Kanaryjska. Sam się zastanawiam i nie wiem dlaczego ? Szczerze to mogę z czystym sumieniem i pełną rekomendacją polecić ją na urlop. Więcej o samym pobycie, wrażeniach z wyspy oraz wnioskach wysuniętych z samego startu plus trochę danych i cyferek z licznika w poście samym końcu poniżej. Wszystkich zainteresowanych startem na Lanzarote jak i większą ilością informacji zapraszam.

Krótkie podsumowanie wyścigu poniżej:

trasa pływacka ogólnie ok, bardzo czysta choć rześka woda. To Ocean Atlantycki więc trochę buja mimo tego, że pływamy w zatoce przy plaży Playa Grande. Z powodu wczesnego startu i braku światła słonecznego miałem mały problem z nawigacją i w konsekwencji, bez potrzeby przepłynąłem dłuższy dystans niż trzeba było. Dokładnie 4,07k, Rower pojechany wg. planu (tempo, strategia żywienia i nawodnienia). Nie przegapiłem żadnej Aid Station. Moja moc również była zgodna z celem 🎯 3W/kg. Bieg 🥵Do 7km w planie, ale zaraz po reszta maratonu to walka o życie. Mój silnik zaczął się zacierać a woda w chłodnicy gotować. Muszę się zastanowić 💭 dlaczego bo bak nie był raczej pusty i nie byłem odwodniony ale nogi nie pracowały tak, jak się spodziewałem. Nie było łatwiej nawet kiedy zawróciłem na pierwszej pętlach i wiatr powinien by sprzyjający. Do 31 km walczyłem o skończenie zawodów. Głównym celem nie był teraz czas i tempo ale głównie uzupełnienie glikogenu i elektrolitów. Podczas gdy przekroczyłem 32k podjąłem walkę o przyspieszenie tempa, kroku – kadencji biegowej ale nie był to znaczny zryw raptem szybciej o jakieś 10 sek. na km. Wiedziałem już, że będę finiszerem IM Lanzarote ale teraz pytanie było z jakim czasem przekroczę linie mety.

Mam własne wnioski na temat wyniku końcowego (moje bieganie zawiodło i muszę przeanalizować dlaczego?) O ostatecznym rezultacie pisałem powyżej. Nadal czekam na oficjalne potwierdzenie i ogłoszenie ostatecznych wyników a dokładnie przyznania kwalifikacji na Hawaje. Chociaż im więcej dni upływa tym szans coraz mniej ale jak mówią nadzieja umiera ostatnia.

Poniżej przedstawiam dla porównania najsilniejszych facetów w mojej AG M40-44, z którymi miałem zaszczyt rywalizować choć z tymi pierwszymi z Top 5 to raczej była rywalizacja korespondencyjna 😊

M40-44. 08:56:51 Christian Störzer Niemcy. 8 overall. Rekordzista i najszybszy IM finiszer AG z rekordem i czasem 7:56:40 h
AG 40-44. 09:26:22 David Clark WTS Australijski ex pro triathlonista
AG 40-44. Greame Stewart Szkocja, 3x Mistrz Szkocji na średnim dystansie 2015, 2012, 2009 3x rekordzista na dystansie Scottish Iron 2008 – 8:35:09 – Ironman Austria, 2009-8:23:39 – Challenge Roth, 2013 – 8:16:42 – Challenge Barcelona, Mistrz zawodów Celtman 2013
AG 40-44 10:16: 56 David Colgan Ex PRO/ELITE od 2005 roku. Top 20. włoski maratończyk w klasyfikacji generalnej 2020 – 2h26 min. AG Triathlete od 2014 i Kona Finisher w 2017.

Dziękuję chłopaki za pokazanie mi gdzie jestem i jak daleko jestem, ale bądźcie pewni, że będę was gonił, ponieważ Anything is Possible.

Niektóre dane dotyczące wyścigu poniżej:

Pływanie: dystans 4070m czas 1:06:42 średnia na 100m 1:35

TSS: 575

Suma kcal: 10 456

Maksymalna prędkość rower: 91km/h

Średnia prędkość rower: 30,6km/h

NP mocy roweru: 225 W

IF rower 0,70

VI 1,07

5:56:44 całkowity czas jazdy na rowerze.

Przewyższenia rower 2387m

Przewyższenia bieg 189m

Trochę o samej wyspie. Powiem krótko jak nie na same zawody IM to na pewno warto ją odwiedzić i spędzić tu krótki urlop. Lanzarote jest wyspą „księżycowych” krajobrazów, której znaczną część pokrywa zastygła lawa i trzysta górujących nad nią wulkanicznych stożków. Z tego też powodu zyskała miano Wyspy ognia.

Największą atrakcją wyspy jest położony na południu wulkaniczny Park Narodowy Timanfaya o powierzchni 52 km2. Park powstał w miejscu erupcji, która miała miejsce w 1730r. i trwała 6 lat. Na jago obszarze, niecałe 3km pod powierzchnią ziemi, znajduje się płynna lawa. To dzięki niej ziemia w niektórych miejscach parku ma temperaturę około 80°C.

Północna część wyspy zdominowana jest przez wulkan La Corona. Liczne tunele i jaskinie powstałe podczas jego wybuchu zachwycą każdego turystę. Najbardziej znaną jest Jameos del Agua – jaskinia zaadoptowana przez lokalnego artystę Cesara Manrique. To właśnie dzięki jego artystycznym koncepcjom wyspa osiągnęła unikalny charakter. To człowiek który wskazał tutejszym mieszkańców kierunek zrównoważonego rozwoju i dlatego ta wyspa jest wyjątkowa i bardzo różni się o innych z archipelagu wysp kanaryjskich.

Lanzarote to 250km wybrzeża, z czego 157km stanowią klify, a pozostałą część plaże różniące się między sobą kolorem piasku: od śnieżnobiałego na plaży Papagayo, przez żółte w Puerto del Carmen i Costa Teguise, aż do czarnych, wulkanicznych plaż na północy wyspy. Osobiście polecam a nawet namawiam. To na pewno nie był mój ostatni pobyt na tej ciekawej i zgoła innej od innych wyspie.

Specjalne podziękowania dla:

HARFA-HARRYSON

OLIMPIUS Triathlon & Bike Fitting 3D

Joga FROG Sylwia Kosińska

Centrum Ślęza

Harbalife 24

Dare 2Tri

HBA

mySASY Sport

Comments are currently closed.