IRONMAM POLAND – 65% Ironmana w IRONMANIE

By regie young | 12 sierpnia, 2023 | Category Wydarzenia

Dzisiaj nie skupię się na klasycznej relacji z zawodów, a raczej na recenzji a może lepiej, to ujmując mojej prywatnej opinii po zawodach dla mnie wyjątkowych pod każdym względem.
Po moich ośmiu startach w zawodach IRONMAN na pełnym dystansie postanowiłem zrobić długi klasyczny dystans triathlonowy tym razem w swoim kraju.
Głupio, by było nie mieć na koncie zawodów IRONMAN Poland, skoro już od 3 lat ten dystans oficjalnie rozgrywany jest w Polsce. Zresztą od początku, kiedy wystartowałem w pierwszych zawodach na dystansie połowy IM w Gdyni wówczas, gdy jeszcze odbywały się one pod nazwą HERBALIFE, kibicowałem organizatorom, aby otrzymali licencję i mogli zorganizować oficjalne zawody pod logiem z kropką nad M.
Zawody Herbalife Triathlon Gdynia rozegrane w 2013 roku dobitnie pokazały, że jest na to spory potencjał i szansa. Samo miejsce i frekwencja, która wówczas pewnie przerosła oczekiwania nawet organizatorów były zwiastunem przełomowej zmiany. Po takim sukcesie los się uśmiechnął i na początku, czyli od 2014 roku zawody w Gdyni przez kilka lat odbywały się już oficjalnie pod egidą IRONMAN, tylko że na połowie dystansu IM (czyli IM70,3).
Trzeba podkreślić, że z każdym niemal kolejnym rokiem z sukcesami organizacyjnymi. Dobra organizacja, nowa lokalizacja oraz wytrwałe zabiegi organizatora spowodowały, że na starcie w Gdyni pojawiały się takie wielkie nazwiska jak: Jan Frondo, Daniela Ryf, Tim O’Donnell, Miranda Carfrae, Patrik Lange, Sam Long i inni.
Sam osobiście brałem udział w czterech połówkach w Gdyni, ale od jakiegoś czasu dostrzegłem w organizacji zawodów zmianę na minus. Mam duży przekrój, jeśli chodzi o organizację zawodów IM w różnych miejscach na świecie. Oczywiście zawodów na poziomie mistrzostw świata IM czy IM 70,3 nie śmiem porównywać do zawodów w Gdyni, ale takie imprezy jak IM Tallinn, czy IM Finland lub ostatni mój start w IM 70,3 w Andorze już tak.

Jak na początku tekstu wspomniałem, że nie będzie to relacja z mojego startu, ale kilka zdań na jego temat warto, by przytoczyć.
IM Poland to moje 9 zawody na pełnym dystansie. W sumie to miał być mój główny start w tym roku. Na początku sezonu w planie miałem wystartować w IM Kalmar w Szwecji, w którym pewnie wystartuje za rok. Jednak w tym roku o miejscu zawodów IRONMAN głównie zdecydowały kwestie ekonomiczne i między innymi, dlatego postanowiłem stanąć na starcie w Gdyni, a nie 2 tygodnie później w Szwedzkim Kalmar.
Sezon 2023 do tej pory przebiegał po mojej myśli, jeśli chodzi o aspekt treningowo-sportowy, bo patrząc na sprawy służbowe to miałem mega roller coster w tym roku, który powoli się stabilizuje. Jestem obecnie przedsiębiorcą, zakładając własną firmę, zdawałem sobie sprawę, że biorę na siebie kolejne nie lada wyzwanie. Nie było i nadal nie jest lekko, ale przecież nie o tym dzisiaj.
Zacząłem sezon startowy w moim ulubionym Sierakowie pod koniec maja gdzie na 1/2 IM byłem 4 w kategorii, a pudło przegrałem o 59 sek.
Następnie pod koniec czerwca pojechałem na mój główny start pierwszej części sezonu w IM 70,3 Andora, gdzie 2 lipca wystartowałem w jeziorze położonym na wysokości niemal 1700 m npm., a później w epickim wyścigu kolarskim po pięknych pirenejskich przełęczach i biegu w centrum stolicy Andora La Vella dotarłem na finish na 2 m w kat. M45. Na cermoni wręczania slotów odrzuciłem przepustkę do Lahtii (MŚ IM70,3 2023), ponieważ mój cel to start na mistrzostwach świata, ale rok później, które odbędą się w odległej Nowej Zelandii. Byłem już w Finlandii w 2022 roku, gdzie zrobiłem pełny dystans w IRONMAN Finland. Zawody rozgrywają się na północy kraju w Kuopio. Polecam to miejsce, gdyż jest naprawdę wyjątkowe i z metą, która znajduje się niemal w samym lesie. 🙂
Tydzień po starcie w Andorze poleciałem treningowo i na fali kolejną połówkę w Garmin Triathlon Syców, zaliczając kolejne pudło i przy tym, bijąc swój PB na dystansie 1/2IM, który teraz wynosi 04:26:05. To był w sumie całkiem niezły wyścig dobry prognostyk na start w Gdyni.

Kolejny start A sezonu to właśnie Gdynia i IM Poland 6 sierpnia 2023.

Wszystko szło zgodnie z planem do czasu, kiedy równo tydzień przed startem pojechałem na zaplanowany już pół roku wcześniej Tour de Pologne Amatorów. Specjalnie piszę i podkreślam, że start w TDP był wcześniej zaplanowany w moim kalendarzu i nie była to decyzja spontaniczna. Decyzja o starcie w masowym kolarskim wyścigu była przemyślana i zdeterminowana tym, że po pierwsze kolarstwo to moja pasja, a po drugie TDP to wydarzenie wyjątkowe w kolarskim kalendarzu, ponieważ jest to wyścig z cyklu PRO Tour. Po trzecie TDP powrócił na Dolny Śląsk po przeszło 15 latach, więc jako fan kolarstwa bardzo chciałem wystartować na wymagającej 83 km górzystej trasie wokół Karpacza, aby później tego samego dnia móc podziwiać zawodowców, jak walczą o wygraną na tych samych podjazdach, na których wcześniej ścigali się amatorzy.
Oczywiście tzw. kolarskie BHP to podstawa, ale nie wyobrażam sobie, aby tydzień lub dwa przed kluczowymi zawodami spędzić w domu np. na trenażerze – szczególnie latem. Kolarstwo sprawia mi najwięcej przyjemności z 3 triathlonowych dyscyplin, więc czerpię z niego tyle radości, ile tylko mogę.
Jeśli o bezpieczeństwie to pewnie większość z was już wie, że podczas TDP Amatorów miałem kraksę, która wyglądała bardzo poważnie, ale na szczęście nic nie połamałem poza klamką w rowerze. Poobijałem plecy i kość krzyżową oraz jak to w takich przypadkach konkretnie poszlifowałem swoją skórę. Tydzień przed zawodami IM nie wyglądało to optymistycznie.
Fizjologia ludzkiego organizmu jest bardzo interesująca i w pewnych sytuacjach pomimo dużej wiedzy na temat naszego ciała pewnych rzeczy nie jesteśmy w stanie przewidzieć. Postanowiłem więc bardzo szczegółowo monitorować mój proces regeneracji i rekonwalescencji po kraksie. Samej formy fizycznej przez upadek nie straciłem, ale sam proces regeneracji po wysiłkowej mojego organizmu przed kluczowymi zawodami został przesunięty i skupił się na ranach zewnętrznych. Efektem tego było podniesione tętno spoczynkowe i zaburzona jakość snu. Natomiast wewnętrzne procesy regeneracyjne na poziomie mitochondrialnym zostały odsunięte przez organizm na dalszy plan. W tym okresie skupiłem się jeszcze bardziej na jakości snu oraz odżywianiu i wypoczynku. Natomiast każdy, kto miał do czynienia z kolarskimi szlifami ma pełne pojęcie jak wyglądają noce spędzone w łóżku, kiedy prześcieradło klei się do skóry oraz gojących ran.

Gdynia 4 sierpnia 2022, przyjazd (przylot).
Do Gdyni postanowiłem przylecieć samolotem, aby nie spędzić 6h w aucie, ponieważ siedzenie w jednej pozycji sprawiało mi duży dyskomfort, a jazda na trasie Wrocław – Gdynia z pewnością nie pomogłaby w mojej regeneracji. Dzisiaj już wiem, że podróż do Gdyni samolotem wcale nie jest bardziej komfortowa od jazdy autem. Samo przybycie dużo wcześniej na lotnisko, nadanie walizki z rowerem, oczekiwanie na samolot, który miał w moim przypadku małe opóźnienie, czas lotu (około 50 min.), kwestia transferu z lotniska w Gdańsku do centrum w Gdyni zajęło +- tyle samo jak podróż autem. Koniec końców, kto nie musi nie polecam tego typu rozwiązania logistycznego.

5 sierpnia sobota. Odbiór pakietu to już w moim przypadku standard. Jedna rzecz, która zwróciła moją uwagę to fakt, że przy odbiorze numeru startowego wraz z zawartością koperty nikt nie sprawdzał licencji PZ TRI. Moja akurat skończyła się na 2 dni przed startem w Gdyni i postanowiłem tym razem wykupić 1-dniową opcję. Natomiast nikt przy rejestracji mnie o nią nie zapytał. Sam podszedłem do punktu obok, aby o nią poprosić. To bardzo dziwne i dotąd nie spotykane, ponieważ na innych międzynarodowych imprezach z cyklu IM, Triathlon Federation Licenece to podstawa i ważniejszy dokument przy rejestracji niż nasze ID.
Zawartość pakietu startowego powiedzmy standardowy nie ma o czym wspominać. Jedyna rzecz, której mi w nim brakowało to naklejki z numerami na torby SPECIAL NEEDS. Dla mniej wtajemniczonych, torby SN to dwa worki o różnych kolorach na rower oraz bieg, do których zawodnik może, ale nie musi włożyć swoje prywatne rzeczy. Głównie do takich worków wkłada się coś swojego do jedzenia, zapasowy sprzęt sportowy np. dętka, nabój CO2 w przypadku roweru lub leki oraz dodatkowe suplementy w przypadku biegu.

Dzień startu – pływanie plaża w Gdyni, 6 sierpnia niedziela 6:00 rano.
I tu na początek pierwsza bardzo dziwna rzecz, o której muszę wspomnieć.
Opuszczając strefę T1/T2 nikt pomimo zadanych wielokrotnie pytań nie poinformował mnie dokładnie, gdzie będzie odbiór toreb ze special needs. Oczywiście trzeba koniecznie czytać race manual oraz uczestniczyć w odprawie, gdzie takie info powinno się znaleźć. Niestety w race manualu tego nie wychwyciłem. Z reguły logistycznie i logicznie jest, że zawsze przed opuszczeniem T1/T2, które musi przejść każdy zawodnik umieszczone są namioty i stoją wolontariusze, którzy takie torby odbierają od zawodników. Później już tylko należy się udać na miejsce startu pływania, gdzie jest jeszcze tylko namiot i miejsce na oddanie depozytu.
Tam więc się udałem. W Gdyni dojście ze strefy T1/T2 do miejsca startu pływania zajmuje piechotą około 12-15 min. Więc nie jest to blisko. W depozycie, kiedy zapytałem, gdzie mogę zostawić torby ze special needs wolontariusz poinformował mnie, że jest już za późno, gdyż torby zostały już zabrane i pojechały na trasę!!! Zrobiła się z tego mała awantura, ponieważ obok mnie z tym samym pytaniem zwróciła się grupa Niemców. Po kilku minutach pojawił się ktoś ze staffu IM Gdynia i nakazał wolontariuszom odebrać wszystkie torby special needs od zawodników. Nie bardzo rozumiem tego bałaganu organizacyjnego i moim zdaniem takie rzeczy nie powinny mieć miejsca na imprezie tej rangi.
Najważniejsze jest to, aby organizator zapewnił w możliwie perfekcyjny sposób wszystko, tak aby zawodnik nie miał dodatkowego stresu przed samym startem.
W związku z tym akcja ze special needs nie powinna mieć miejsca tym bardziej, że całe zamieszanie powstało jeszcze przed oficjalnym komunikatem o odwołaniu pływania.

Pływanie. Jak większość z was pewnie już wie pływanie z powodu fatalnych warunków atmosferycznych zostało odwołane. Nie komentuję decyzji organizatora, ponieważ bezpieczeństwo ponad wszystko a faktycznie nie wyglądało to z brzegu optymistycznie. Chociaż ja byłem 15 min. przed startem w wodzie i sam nie odczułem większych niedogodności poza tym, że deszcz lał jak z cebra, ale to akurat w pływaniu nie przezszkadza. Problem podobno pojawił się poza falochronem, gdzie fale były bardzo duże. Mnie jednak zdziwił i zaskoczył fakt, że bojki wytyczająca trasę pływania były bardzo nieczytelne i zlewały się prawdopodobnie z bojkami ustawionymi do trasy IM 70.3. Może wczesna pora i pochmurna pogoda sprawiły, że widocznośś była bardzo słaba? Pamiętam, że to głównie budziło moje obawy, a nie falujące morze.
Komunikat o odwołaniu etapu pływania przyjąłem jednak z dziwnym spokojem pomimo tego, że ta akurat dyscyplina należy do mojej silnej strony. Podkreślę jednak raz jeszcze, że rozumiem decyzję organizatora i nie zamierzam jej komentować, a tym bardziej podważać !
Małe zamieszanie zrobiło się z powodu odwołania pływania ponownie w depozycie, ponieważ większość z nas chciała odebrać pozostawione tam rzeczy tym bardziej, że organizator zapowiedział, żę start roweru odbędzie się ze strefy T1/T2 równo po godzinie od planowanego startu pływania, czyli o 7:00 rano. Ja zdecydowałem się z powodu panującego zimna i chłodu pozostać jak najdłużej w piance neoprenowej i poprosiłem tylko o swoje buty pozostawione w depozycie.
Kolejną moja krytyczną uwagą, która kieruję w stronę organizatorów jest fakt, że podczas tej godziny nikt nie pomyślał, aby dla kilkuset osób oczekujących w koszmarnych pogodowych warunkach na otwartej przestrzeni i wiejącym wietrze zorganizować coś ciepłego do picia. Dodatkowo folie NRC dla potrzebujących również byłyby w pewnych przypadkach zbawieniem. Widziałem ludzi, którzy w mokrym tri-suicie, boso stali przez godzinę na chodniku w kałużach wody, czekając przeszło godzinę w T1/T2 na swój start.
W trybie awaryjnym można było ustawić chociaż klika namiotów wystawowych, których roztawienie zajmuje max. 5 min. To moje uwagi, które od razu rzuciły mi się w oczy. Wiem, że sytuacja była wyjątkowa, ale po to jest plan eventu, aby na takie sytuacje mieć gotowe rozwiązania. Duży minus dla IM Poland za takie niedopatrzenie i prośba o wyciągnięcie wniosków na przyszłość tym bardziej, że prognozy pogodowe przepowiadały, że niedziela nie zapowiada się słonecznie 🙂

Rower. Co do zabezpieczenia trasy rowerowej nie mam zastrzeżeń, natomiast robiąc 3 pętle po Kaszubach nie dostrzegłem w żadnym miejscu namiotu ze special needs. Może padający deszcz zalewał mi oczy, a raczej owiewkę kasku i 3 razy ominąłem to miejsce, nie dostrzegając podczas jazdy napisu SPECIAL NEEDS. Nasuwa się jednak pytanie, czy to możliwe ? A może nie było wcale takiego namiotu na trasie rowerowej ?
Na szczęście torba z moim zapasem w postaci dętki nie była mi potrzebna.
Dla porządku poniżej kilka danych z etapu rowerowego:
rower w sumie poszedł mi nieźle. Czas na dystansie 180km 5:06:30 w fatalnych warunkach pogodowych. 211W NP, średnia predkość 35,56km/h, przy 2229m przewyższenia i awarią tylnego hamulca 40km przed T2. Taki czas ostatecznie dał mi 14m open i 3m w AG M45.
Bieg. Marathon 42,2km.
Po odwołanym pływaniu i rowerze „wodnym” pozostał maraton. Etap kolarski pojechałem z czuciem, tak aby walczyć na biegu o najwyższą pozycję i ewentualnie o kolejnego slota na MŚ na Hawajach, które odbedą się tym razem ponownie w 2024r. na Kona – Big Island.
Warunkiem postawionym sobie przed startem do wyciągnięcia ręki po slota było zajęcie min. 3 miejsca w kat. wiekowej.
Po wybiegnięciu z T2 od razu czułem, że z moimi plecami nie jest ok. Tego się jednak spodziewałem i próbowałem mimo spięcia i bólu w lędźwiach walczyć. Do 19km powiedzmy, że jeszcze biegłem to, co sobie zakładałem. No może około 10W mniej niż mój target (biegam od 2 lat na mocy). Planowane ambitne tempo około 4:30, plan B to 4:40 min/km.
Natomiast nie zakładałem planu C. Gdyby kontuzja nie pozwalała mi kontynuować moich założeń miałem sięgnąć po torbę ze special needs i wziąć tabletkę przeciwbólową oraz resztę pozostawionych w niej rzeczy takich jak: 2x gel Maurten White CAFFEINE 50g, w sumie 60g węglowodanów, Softlack 1x Maurten 160, 80g węglowodanów oraz PH 1500 1x electrolites sachet w sumie 30g. węglowodanów.
Taki był plan awaryjny jednak podczas 6 pętli po centrum Gdyni, wzdłuż promenady i plaży w sumie 42km nie znalazłem strefy AID STATION z moimi special needs. Pytałem o nie od 18km każdego napotkanego wolontariusza. Na każdej strefie AID STATION zadawałem pytanie ale nikt nie potrafił mi powiedzieć gdzie one są i czy w ogóle gdzieś są dostępne nasze torby specjalnej potrzeby.
W konsekwencji wykrzywiony z bólu, siłą woli i determinacji dobiegłem do mety, spadając z 3 miejsca na 5 w katergorii M45.
Mimo wszystko bardzo cieszę się, że ukończyłem ten wyścig i tym samym 9 IRONMANA w moim sportowym życiu. Wkurzony jestem sam na siebie, że przez wypadek tydzień wcześniej odebrałem sobie szansę na zaprezentowanie wszystkiego, co wypracowałem przygotowując się do tego startu i w konsekwencji nie mogłem powalczyć o najwyższe lokaty. Teoretycznie była szansa nawet na 2m, ponieważ Francuz, który wygrał moją kategorię był poza zasięgiem tak na rowerze, jak i na biegu. Do 2 m zabrakło mi 13 min wydaje się dużo, ale biorąc pod uwagę fakt, że pobiegłem maraton o ponad 15 min. dłużej, niż zakładany plan to mogło być naprawdę ciekawie. Tym bardziej, że pudło przegrałem o 3 minuty, człapiąc do mety na ostatnich 12 km maratonu.
W…….y natomiast jestem na organizatora o to, że nie zadbał o tak istotny aspekt ultra zmagań, jak zapewnienie zawodnikom możliwości skorzystanie w decydującej fazie zawodów ze swoich prywatnych suplementów i innych przygotowanych wcześniej rzeczy jak naprzykład: niezbędne leki, własne gele energetyczne, i inne suplementy. Na takim poziomie to jest poprostu niedopuszczalne .
Moim zdaniem strefy bufetowe na zawodach w Gdyni nie zapewniały w pełni tego, czego na takich imprezach możemy oczekiwać. Firma, która zaopatrywała bufety w żele energetyczne należy do niszowych na rynku, a wiadomo jak kończy się suplementacji wcześniej nie sprawdzonymi odżywkami czy żelami energetycznymi. Dlatego tak ważne było zapewnienie zawodnikom możliwości korzystania ze swoich rzeczy zawartych w special needs.
Podróbka Coca Coli kupiona w jednej ze znanych sieci marketów również chluby IM Poland nie przynosi. Czy to aż taka oszczedność, aby zamiast oryginalnego napoju serwować jego podróbkę ? Na szczęście nie było upału więc nie było zapotrzebowania na lód, ale mimo wszystko ja na żadnym punkcie go nie spotkałem. Może organizator go nie przewidział lub wycował, gdy zobaczył, że temperatura powietrza nie będzie przekraczać 20C. Pytanie tylko dlaczego w takim razie nie zadbał o gorące napoje, kiedy czekaliśmy na start od 6:00 do 7:00 rano stojąc na dworze w deszczu i chodzie ? Przypomnę, tylko, że z fizjologicznego punktu widzenia temperatura powietrza nie ma bezpośredniego wpływu na wewnętrzną temperaturę ciała podczas intensywnego wysiłku fizycznego tak więc schładzanie lodem, nawet gdy na dworze jest poniżej 20C jest zabiegiem bardzo powszechnym i często stosowanym. Natomiast organizator Gdyńskich zawodów pozbawił nas takiej możliwości.
Moim celem nie jest kompletna krytyka organizacji tej imprezy. Można by jeszcze sporo uchybień wytknąć, które rzuciły mi się w oczy, ale nie to jest moim przesłaniem. Pisząc ten tekst chodzi mi bardziej o to, aby IM Gdynia trzymał poziom, z jakiego zaczął, a nie obniżał go każdego roku. Taka tendencja może się skończyć nawet utratą licencji IRONMAN co miało miejsce w niektórych krajach w przeszłości. Konsekwencją takich zaniedbań może być zła opinia o zawodach, która pójdzie lub już nie daj Boże, poszła w świat. Tym samym uzyskanie w przyszłości dużej frekwencji oraz możliwość zaproszenia kolejnych gwiazd triathlonu spadnie do „0”. W sumie to gołym okiem widać już od kilku edycji, że zaproszenie jakiegoś głośnego nazwiska nie jest już takie proste jak w latach ubiegłych. Chciałbym bardzo, aby ta impreza utrzymała się w kalendarzu IM. W końcu ja osobiście triathlonowo na niej wyrastałem od kiedy pojawiłem się w Gdyni po raz pierwszy 10 lat temu.
Przypomnę, że start w zawodach IM to koszt ponad 500€ więc moje prośby, uwagi i oczekiwania nie są kaprysem, tylko obowiązkiem organizatora zapisanym w większości wspomnianych przypadków w regulaminie, a jeżeli pewnych zapisów w nim brakuje to organizator powinien stanąć na głowie i zrobić wszystko, aby większość startujących czuła się dopieszczona i usatysfakcjonowana.
Mam nadzieję, że cały zarząd SPORT EVOLUTION z Michałem Drelichem Prezesem Zarządu na czele wyciągną wnioski i IM Gdynia z roku na rok będzie tylko rósł w siłę. Kiedy tak będzie pewnie pojawię się ponownie na tych zawodach. Na razie moje wrażenia są negatywne i podkreślę wyraźnie, że budowanie opinii o zawodach IRONMAN na bazie doświadczeń wyniesionych z Gdyni jest bardzo mylne. Dlatego tak jak w tytule tekstu moim zdaniem w Gdyni w tym roku było 65% Ironmane w IRONMANIE i to nie z uwagi na odwołane pływanie a braki organizacyjne. Zapraszam wszystkich równie zniesmaczonych, aby porównali organizację zawodów z serii IM organizowanych np. w Niemczech, Szwajcarii, Szwecji czy w Estonii i wówczas doskonale zrozumieją moje rozgoryczenie i niesmak, jaki mi pozostał po tym starcie.

Natomiast jak zawsze pełen podziwu na końcu zamierzam złożyć gratulacje i słowa podziękowania wszystkim wolontariuszom za ich wkład a szczególnie tym którzy stali i mokli marznąć w deszczu przez kilkanaście godzin na trasie kolarskiej. Czapki z głów i raz jeszcze wielkie dzięki za wasze wsparcie oraz pomoc.

Allez!
endutrition.pl

Tagi: ENDURANCE, IM.703gdynia, IRONMAN, IRONMANGDYNIA, ironmanpoland, PZTRI, sport, Triathlon, Triathlongdynia

Comments are currently closed.